O ile remont środka trwałego będącego „na stanie firmy” nie budzi wątpliwości i można wydatki poniesione z jego tytułu wliczyć do kosztów uzyskania przychodów, to remont składnika majątku zanim zostanie on włączony do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa nie może być w ten sposób rozliczony.

Updof w art. 22a, ust. 1 i updop w art. 16a, ust. 1 uznają bowiem, że składnik majątku nie może być uznany za środek trwały, o ile nie nadaje się do użytkowania. Musi być on kompletny i zdatny do użytku w chwili przyjęcia do eksploatacji.
Natomiast zgodnie z art. 22, ust. 3 updof i art. 16g, ust. 3 updop, do wartości początkowej zakupionego środka trwałego zalicza się koszty jego nabycia, ale też na przykład koniecznego remontu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania. W tym przypadku remont podwyższa więc wartość początkową środka trwałego, toteż uzasadnione jest zaliczenie poniesionych w związku z nim wydatków do kosztów.

Przykładem takiego ujęcia remontu składnika majątku przed oddaniem go do użytkowania jest orzeczenie Najwyższego Sądu Administracyjnego (sygn. akt. II FSK 25/10) – gdzie kupiona przez spółkę nieruchomość przeznaczono do wykorzystania w ramach działalności gospodarczej, a najpierw poddano gruntownym pracom remontowym w obrębie dachu, otworów okiennych wypełnionych luksferami, pomieszczeń socjalnych oraz instalacji elektrycznej. Sąd orzekł, iż wydatki poniesione w związku z kapitalnym remontem środka trwałego można zaliczyć do kosztów związanych z jego zakupem i jego wartością początkową, a zatem sukcesywnie wliczać do kosztów – jak mówi art. 15, ust. 6 updop.

updof – ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991, nr 80, poz. 350)
updop – Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania (Dz. U. 1992, nr 21, poz. 86).