Psycholog nie musi odprowadzać VAT od usług świadczonych dla osób walczących ze stresem spowodowanym długotrwałym bezrobociem, ale przy udzielaniu porad mających na celu dobranie odpowiedniego zawodu zwiększającego szanse na pozyskanie i utrzymanie zatrudnienia, musi już odprowadzać podatek.

Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej wydanej dla kobiety świadczącej usługi w zakresie psychologii pracy orzekł, że usługi owe nie mogą być zwolnione z podatku VAT w oparciu o art. 43, ust.1, pkt 19, lit. d ustawy o VAT z tego względu, iż nie można ich uznać za świadczone w zakresie opieki medycznej. Przepis ten zwalnia bowiem z podatku usługi mające służyć profilaktyce, zachowaniu, przywracaniu, ratowaniu oraz poprawie zdrowia.

Kobieta w ramach swojej pracy prowadziła poradnictwo (przeważnie dla młodzieży i bezrobotnych) – dokonywała diagnozy psychologicznej, badała motywację, opracowywała indywidualny plan doskonalenia zawodowego. Ponadto badała odporność na stres i uczyła, jak sobie z nim radzić. W jej opinii wymienione czynności można było uznać za profilaktykę medyczną, ponieważ odpowiedni dobór kierunku kształcenia i przyszłego zawodu pomaga zapobiec późniejszym zaburzeniom o podłożu emocjonalnym i w efekcie skutkom zdrowotnym spowodowanym przez stres.

Ani stanowisko psycholog, ani dyrektora Izby nie zostały jednak poparte całkowicie przez wrocławski WSA, do którego trafiła sprawa. Sąd uznał bowiem, że część usług świadczonych przez kobietę rzeczywiście można zwolnić z VAT (te, które są związane z walką z niekorzystnymi skutkami stresu), gdyż można je uznać za profilaktykę medyczną, ale już usługi polegające na doradztwie zawodowym nie mogą skorzystać ze zwolnienia. Powołał się przy tym na wyrok TSUE w sprawie C-76/99, w którym podkreślono, że przy  zwolnieniu z podatku VAT decydująca rolę odgrywa cel usługi medycznej.

Podstawa prawna: ustawa o VAT [Dz. U. 2004 nr 54 poz. 535 ze zmianami].

Orzecznictwo:
Wyrok TSUE z 11 stycznia 2001 roku w sprawie C-76/99.
Wyrok WSA we Wrocławiu z 22 stycznia 2015, sygn. akt I SA/Wr 2278/14.

Źródło: Dziennik Gazeta Prawna nr 36/2015 (3929).