Alimenty pobierane przez dzieci do 25 roku życia są zwolnione z podatku. Natomiast osoby starsze pobierające alimenty muszą zapłacić podatek od kwoty alimentów przekraczającej 700zł miesięcznie.

W przypadku alimentów pobieranych przez dziecko nie ma znaczenia ich wysokość, ani sposób przyznania (czy zostały zasądzone, czy też są płacone bez wyroku sądowego) – ten przychód nie podlega opodatkowaniu, o ile otrzymująca go osoba nie przekroczyła wieku 25 lat.

Kiedy natomiast podatnik ukończy graniczny wiek 25 lat, jest zobligowany do odprowadzenia podatku, ale tylko od kwoty otrzymanej powyżej 700 złotych. W odniesieniu do osoby dorosłej ma już znaczenie, w jaki sposób alimenty zostały przyznane – jeśli obowiązek alimentacyjny jest skutkiem orzeczenia sądowego, czy ugody stron, która została zawarta przed sądem – ma ona prawo do zwolnienia z podatku sumy otrzymanej powyżej wspomnianych wcześniej 700 złotych. Jeżeli zaś alimenty pobierane są bez wyroku sądowego, cała ich kwota podlega opodatkowaniu.

Całkowicie zwolnione z podatku są tymczasem alimenty otrzymywane przez dzieci uprawnione jednocześnie do pobierania zasiłku pielęgnacyjnego, czy renty socjalnej.

Podatek należy odprowadzać od faktycznie otrzymanych pieniędzy. Zdarza się bowiem, że mimo zasądzenia konkretnej kwoty, do osoby uprawnionej do pobierania alimentów trafia naprawdę niższa suma. I to ona powinna być brana pod uwagę przy określaniu podstawy opodatkowania.

W kontekście podatku nieistotne jest, czy pieniądze pochodzą od osoby , na której ciąży obowiązek alimentacyjny, czy też wypłacane są przez Fundusz Alimentacyjny.

Kwota alimentów podlegająca opodatkowaniu powinna być doliczona do innych przychodów uzyskanych przez podatnika i obłożona podatkiem zgodnie ze skalą podatkową w wysokości osiemnastu, lub trzydziestu procent.

Podstawa prawna:
ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych [Dz. U. 2012, poz. 361] – art. 9, ust. 1, art. 21, ust. 1, pkt 127.

Źródło: Dziennik Gazeta Prawna numer 52/2015 (3945).